സ്കൂള്‍ ഡേ

ജനുവരി  മാസം മുതല്‍ എന്റെ മകള്‍ സ്കൂളില്‍  നിന്നും വീട്ടില്‍ വന്നാല്‍ സമയം കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ ഡാന്‍സ് ആണ് പരിപാടി. ടി വി കാണുമ്പോഴും കുളിക്കുമ്പോഴും ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോഴും ഒക്കെ ഡാന്‍സ് തന്നെ ഡാന്‍സ്… ചോദിക്കുമ്പോള്‍ സ്കൂള്‍ഡേ ആണ്, അതിനുള്ള ഡാന്‍സ് ആണ്, അതിന്റെ പ്രാക്ടീസാണ് എന്നൊക്കെ പറയുന്നുമുണ്ട്… ഏതു പാട്ടാണെന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ “ചാമ ചുന്ദര കേര കേതാര പൂമി ” … എന്ന് തുടങ്ങുന്ന പാട്ടാണെന്ന് അവള്‍ പാടി പറഞ്ഞു..

ഫെബ്രുവരി  മാസം ആയപ്പോഴേക്കും രാവിലെ കുളിപ്പിച്ച്,  ഒരുവിധം ഒരുക്കിയെന്നു വരുത്തി തീര്‍ത്തു, കണ്ണുമെഴുതി, പൊട്ടും കുത്തി, യൂണീഫോമിനു മാച്ചു  ചെയ്യുന്ന സ്ലൈയിടും തലയില്‍ തിരുകി കയറ്റി, മാച്ചിംഗ് കമ്മലും കാതില്‍ ഇട്ടു  സ്കൂളില്‍ വിടുന്ന മകള്‍ ……..  കണ്ണും കലങ്ങി, മുടിയും അഴിച്ചിട്ടു, പൊട്ടും സ്ലൈടുമില്ലാതെ വിയര്‍ത്തു കുളിച്ചു, കുഴഞ്ഞുള്ള വരവും അത് കഴിഞ്ഞു ക്ഷീണിച്ചു അവശയായി ബോധമില്ലാതെ ഉള്ള ഉറക്കവും, ഉറക്കത്തിനിടക്കുള്ള അബോധാവസ്ഥയിലുള്ള സംസാരവും കാണുമ്പോള്‍ …. ഈ സ്കൂള്‍ ഡേ എന്ന സമ്പ്രദായം വേണ്ടേ വേണ്ട എന്ന് ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞാല്‍ അവരുടെ കൂടെ നില്ക്കാന്‍ എന്നെ പോലുള്ള പലരും തയ്യാറായി പോകും എന്ന കാര്യത്തില്‍ യാതൊരു സംശയവും ഇല്ല …ഏതായാലും കൊച്ചു  കുട്ടികളെ ഇങ്ങനെ ഇട്ടു കഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നത്‌ ടീച്ചറിനോട് ഒന്ന് ചോദിച്ചിട്ട് തന്നെ ബാക്കി കാര്യമെന്ന് തീരുമാനിച്ചു…

ഒന്‍പതരക്ക്  മണി അടിച്ചു പ്രയര്‍ തുടങ്ങുന്ന സ്കൂളില്‍ … പ്രയറും കഴിഞ്ഞു  വ്യായാമങ്ങളും (എല്‍ കെ ജി, യു കെ ജി ക്ലാസ്സിലെ കുട്ടികളെ രാവിലെ ടീച്ചര്‍മാര്‍ വ്യായാമം അഥവാ എക്സര്‍സൈസ് ചെയ്യിക്കും .. കാണേണ്ട കാഴ്ചയാണ് …) കഴിഞ്ഞു പിള്ളേര് തിരിച്ചു ക്ലാസ്സില്‍ കയറുമ്പോഴാണ്  മിക്കവാറും വെടിയുണ്ട കണക്കെ ബൈക്കില്‍   പാഞ്ഞു  പറിച്ചാണ് ഞാനും എന്റെ മകളും സ്കൂളില്‍ എത്തുന്നത്‌.. ….. ….

ഒന്‍പതരക്ക്  മുമ്പ്  കുട്ടിയെ സ്കൂളില്‍ എത്തിക്കണമെന്ന് ആദ്യമൊക്കെ അവിടുത്തെ ടീച്ചര്‍ മാര്‍ പല രീതിയില്‍ പറഞ്ഞു നോക്കി.. ആദ്യം ക്ലാസ്സ്‌ ടീച്ചറും, പിന്നെ എല്‍ കെ ജി ഹെഡും, അത് കഴിഞ്ഞു കിന്റെര്‍ ഗാര്‍ടെന്‍ പ്രിന്‍സിപ്പളും മാറിയും കേറിയും എന്റെ അടുത്ത് പറഞ്ഞു.. ആഗ്രഹാമില്ലഞ്ഞിട്ടല്ല ടീച്ചര്‍ , ശ്രമിക്കാഞ്ഞിട്ടുമല്ല..  കഴിയുന്നില്ല….  എന്ന എന്റെ ഉത്തരം അവര്‍ക്കുമുന്നില്‍ ഒരു ചോദ്യ ചിഹ്നമായി അവശേഷിച്ചെന്നു  തോന്നുന്നു…. ഏതായാലും ഈയിടെയായി ചോദ്യവുമില്ല പറച്ചിലുമില്ല… രാവിലെ കൊച്ചിനെ കൊണ്ടുവിടുമ്പോള്‍ ബൈക്ക് തിരിച്ചു നിര്‍ത്തി… മകളെ ഇറക്കി… ടീച്ചറുമ്മാര്‍ക്ക് മുഖം കൊടുക്കാതെ മകള്‍ക്കൊരു റ്റാ റ്റാ യും കൊടുത്തു ഞാന്‍ എസ്കേപ് ചെയ്യും…അങ്ങിനെ സംഗതികള്‍ ഒരുവിധം ഭംഗിയായി പോയികൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഈ സ്കൂള്‍ ഡേയും അതിന്റെ പേരിലുള്ള പുകിലുകളും ..

ഏതായാലും ഡാന്‍സിന്റെ കാര്യം ചോദിച്ചില്ലെങ്കില്‍ ഒരു അച്ഛനെന്ന നിലയില്‍ അത് എന്റെ ഭാരിച്ച ഉത്തരവാദതത്തില്‍ നിന്നുള്ള ഒളിച്ചോട്ടമാവില്ലേ  എന്ന തോന്നല്‍ എന്റെ മനസ്സിനെ സാരമായി അലട്ടികൊണ്ടേ ഇരുന്നു.. ഏതായാലും സംഗതി ചോദിച്ചുകളയാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചു.. അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ  സ്കൂളില്‍ ചെന്നു … എന്നും തിരിച്ചു നിര്‍ത്താറുള്ള ബൈക്ക് അന്ന് നേരെ കൊണ്ട് നിര്‍ത്തി.. മകള്‍ക്ക് അകമ്പടിയായി വിനീതനായി ഞാനും ചെന്നു..

ഇതെല്ലാം വീക്ഷിച്ചു  കൊണ്ട് സ്കൂള്‍ വരാന്തയില്‍ ഒരു ടീച്ചര്‍ എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു …എല്‍ കെ ജി ഹെഡ് ആണ് ആ ടീച്ചര്‍ .. മകനും ആ സ്കൂളില്‍ തന്നെയാണ് പഠിച്ചത് … അതുകൊണ്ട് ഇപ്പോള്‍ നാലഞ്ചു വര്‍ഷമായി അവര്‍ക്കെന്നെ അറിയാം..

ടീച്ചര്‍ : ഇതാരാ…. കാണാനേ ഇല്ലല്ലോ? ബൈക്ക് നേരെ കൊണ്ട് നിര്‍ത്താന്‍ ഒക്കെ അറിയാമോ? പിന്നെ എന്നാ പറ്റി ഇങ്ങോട്ടൊക്കെ ഇറങ്ങാന്‍… ….?

അപ്രതീക്ഷിതമായ ആ  കുശല ചോദ്യത്തില്‍ എന്റെ ഉള്ളൊന്നു കിടുങ്ങി.. കാര്യം മകളുടെ ടീച്ചര്‍ ആണെങ്കിലും ഞാന്‍ ആ സ്കൂളില്‍ പഠിക്കാന്‍ ചെന്ന ഒരു കുട്ടിയാണോ എന്ന്  ഒരു നിമിഷം ഞാന്‍ സംശയിച്ചു.. കുറ്റം ചെയ്ത കുട്ടിയെ ഹെഡ് മാസ്റ്റര്‍ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന ഒരവസ്ഥ…..കിടുങ്ങലില്‍ നിന്ന് ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നു ഞാന്‍ പറഞ്ഞു…

ഞാന്‍ :  കുറെ കാലമായി ഇങ്ങോട്ടൊന്നു കേറണമെന്ന് വിചാരിക്കുന്നു.. പക്ഷെ സാഹചര്യം അനുവദിക്കുന്നില്ല… ബൈ ദി ബൈ .. മകള്‍ എങ്ങിനെ ഉണ്ട്   ? (ഒരു ജോസ് പ്രകാശ് സ്റ്റൈലില്‍ ചോദിച്ചു )

ടീച്ചര്‍ : ഷി ഈസ്‌ സ്മാര്‍ട്ട്‌…… …

(ഹാവൂ സമാധാനം… ഇനിം കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം….)

ഞാന്‍ : എന്നാണ് ടീച്ചര്‍ സ്കൂള്‍ ഡേ….

ടീച്ചര്‍ : ഫെബ്രുവരി 16-18 … കെ ജി സെക്ഷന്‍ 17 ന് .  നന്ദന വെല്‍ക്കം ഡാന്‍സില്‍ ഉണ്ടല്ലോ.. നന്നായിട്ട് ചെയ്യുന്നുണ്ട്… വീട്ടില്‍ വന്നു പറഞ്ഞില്ലേ ?

ഞാന്‍ : പറഞ്ഞു… ദിവസവും ഡാന്‍സ് കഴിഞ്ഞു വിയര്‍ത്തു കുളിച്ചു ക്ഷീണിച്ചാണ് വരുന്നത്….. കൊച്ചു കുട്ടികളല്ലേ …. അവരെ ഇത്രക്കൊക്കെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കണോ??

ടീച്ചര്‍ : അവരുടെ ബുദ്ധിമുട്ടൊരു ബുദ്ധിമുട്ടാണോ….  ഞങ്ങളുടെ കാര്യം ഒന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്കൂ…. പലതരം കുട്ടികളാണ്.. ചിലര്‍ പെട്ടന്ന് ചെയ്യും… ചിലരെ വലിയ പാടാണ് പഠിപ്പിച്ചെടുക്കാന്‍ … ഇരിക്കാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ എണീക്കും, കൈ താഴോട്ടുവക്കാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ മേലോട്ട് വക്കും, ചിരിക്കാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ കരയും, കരയാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ചിരിക്കും… അങ്ങിനെ പലതരം കുട്ടികളാ….  ഞങ്ങളുടെ ആഗ്രഹം സ്കൂള്‍ ഡേയില്‍ എല്ലാ കുട്ടികളും സ്റ്റേജില്‍ കേറണം.. അതാണ്‌.. ഞങ്ങള്‍ ഇത്രയും പാടുപെടുന്നത് ..

ടീചെറുമാരുടെ കഷ്ടപ്പാട് കേട്ടപ്പോള്‍ പുലി പോലെ വന്ന ഞാന്‍ എലി  പോലെയായി…. കൂടുതല്‍ കാര്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കാന്‍ എന്റെ മനസ്സ് അനുവദിച്ചില്ല…

ഞാന്‍ : എന്നാല്‍ ശരി ടീച്ചര്‍ , കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഭംഗിയായി നടക്കട്ടെ … സ്കൂള്‍ഡേയ്ക്ക് കാണാം… എന്നും പറഞ്ഞു സ്കൂളിന്റെ പടി ഇറങ്ങി

വൈകുന്നേരം വീട്ടില്‍ വന്നപ്പോള്‍ മകള്‍ പറഞ്ഞു .. അച്ഛാ .. അച്ചക്ക് എന്റെ ഡാന്‍സ് കാണണോ ? ..  ഏതായാലും കണ്ടുകളയാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചു..  ഒരു ഗൂഗിള്‍ സെര്‍ച്ച്‌ നടത്തി… “ശ്യാമ സുന്ദര കേര കേദാര ഭൂമി” എന്നാ പാട്ട് ഡൌണ്‍ലോഡ് ചെയ്തു  കേള്‍പ്പിച്ചു….

പാട്ട്  തുടങ്ങിയപ്പോഴക്കും സ്വിച്ച് ഇട്ടാല്‍ ഡാന്‍സ് ചെയ്യുന്ന ഒരു പാവകുട്ടിയെ പോലെ അവള്‍ ഡാന്‍സ് തുടങ്ങി.. പാട്ട് തീരാറായപ്പോള്‍ ഡാന്‍സ് പെട്ടന്ന് നിര്‍ത്തിയിട്ടവള്‍ പറഞ്ഞു

അച്ചേ .. ഞങ്ങളുടെ പാട്ടിതല്ല…  ഞാന്‍ ഒന്ന് സംശയിച്ചു …. പാട്ടിതല്ലങ്കില്‍ ഇവള്‍ എങ്ങനെ ഇത്ര കാര്യമായി ഡാന്‍സ് ചെയ്തു…

ഞാന്‍ : ഇത് തന്നാ കുട്ടാ … അതല്ലേ നീ ഡാന്‍സ് ചെയ്തത്…

മകള്‍ : അതല്ല .. ഇതില്‍  വന്ദേ മാതരം ഇല്ല…

അപ്പോഴാണ്‌ സംഗതി മനസ്സിലായത്‌ ….. സ്കൂളില്‍ അവര്‍ പല പാട്ടുകള്‍ മിക്സ്‌ ചെയ്താണ് ഡാന്‍സ് ചെയ്യിപ്പിക്കുന്നത്… ഇവളുടെ ഡാന്‍സ് കഴിഞ്ഞാല്‍ ഉടന്‍ വന്ദേ മാതരം തുടങ്ങും.. ടീച്ചേര്‍സിന്റെ ഓരോരോ ഐഡിയാസേ…. (ഏതായാലും അഭിഷേക് ബച്ചന്‍ കാണേണ്ട ….)

അങ്ങിനെ സ്കൂള്‍ ഡേ വന്നെത്തി.. വൈകുന്നേരം 6.30 നു സ്കൂളില്‍ എത്തണമെന്ന് അറിയിപ്പുകിട്ടി… വെല്‍ക്കം ഡാന്‍സ് ആയതു കൊണ്ട് ഫസ്റ്റ് പ്രോഗ്രാം ആയിരിക്കുമല്ലോ… അതുകൊണ്ട് 6.൦൦ മണിക്ക് തന്നെ സ്കൂളില്‍ എത്തി..

പ്രോഗ്രാം തുടങ്ങി… ആദ്യം കിന്റെര്‍ ഗാര്‍ടെന്‍ പ്രിന്‍സിപ്പലിന്റെ വക ഒരു പ്രസംഗം, അതിനു ശേഷം ഹൈ സ്കൂള്‍ പ്രിന്‍സിപ്പലിന്റെ വക മറ്റൊരു പ്രസംഗം.. അതിനു ശേഷം മാനേജിംഗ് ഡയറക്ടര്‍ വക മറ്റൊരു പ്രസംഗം.. പ്രസംഗം തീര്‍ന്നപ്പോള്‍ സമയം 7.30 … വെല്‍ക്കം ഡാന്‍സ് ഇനി ഗുഡ് ബൈ ഡാന്‍സ് ആകുമോ എന്നൊരാശങ്ക..

ആശങ്കള്‍ക്ക് വിരാമമിട്ടുകൊണ്ട് അറിയിപ്പ് വന്നു… നെക്സ്റ്റ് പ്രോഗ്രാം ഈസ്‌ വെല്‍ക്കം ഡാന്‍സ്….

സ്റ്റേജിന്റെ ഇരുവശത്തുമുള്ള സ്ക്രീനുകളില്‍ വെല്‍ക്കം ഡാന്‍സില്‍ പങ്കെടുക്കുന്ന കുട്ടികള്‍ടെ പേരുവിവരങ്ങള്‍ മേല് കീഴായി ഒഴുകിക്കൊണ്ടേ ഇരുന്നു.. ഏകദേശം അന്‍പതോളം പേരുകള്‍ കണ്ട് എന്നെ പോലെ പല പെരെന്റ്റ്സും ഞെട്ടി .. പലരും അവരുടെ പരിഭവങ്ങള്‍ പിറുപിറുപ്പിലൂടെ പങ്കുവച്ചു. ഇത്രയും പേര്‍ ഒരു ഡാന്‍സില്‍ എങ്ങിനെ പങ്കെടുക്കുമെന്ന് ഞാനടക്കം പലരും സംശയിച്ചു… ഏതായാലും ആ പേരുകള്‍ക്കിടയില്‍  “നന്ദന ബി” എന്ന എന്റെ മകളുടെ പേരും കണ്ടു ഞാന്‍ ആനന്ദ നിര്‍വൃതി അണഞ്ഞു…

ഡാന്‍സ് തുടങ്ങാനായി കര്‍ട്ടന്‍ പൊക്കി… നോക്കിയപ്പോള്‍ സ്റ്റേജ് മുഴുവന്‍ കുട്ടികള്‍ .. എല്ലാം ഒരേ പോലത്തെ വേഷങ്ങള്‍ ധരിച്ച പാവക്കുട്ടികളെ പോലെ നിരനിരയായി ഇരിക്കുന്നു..എല്ലാവരും തല കുനിച്ചിരിക്കനാണ് പഠിപ്പിച്ചതെന്നു തോന്നുന്നു.. ഇടയ്ക്കിടെ ചിലര്‍ തല പൊക്കി നോക്കുന്നുമുണ്ട്… അതില്‍  എന്റെ മകള്‍ ഏതാണെന്ന് കണ്ടു പിടിക്കാന്‍ ഞാന്‍ നന്നേ പാടുപെട്ടു.. അവസാനം ഫ്രെണ്ടില്‍ ഒരു സൈഡില്‍ എന്റെ മകളെ ഞാന്‍ കണ്ടു പിടിച്ചു.. ഞങ്ങളുടെ കാതുകളെ കുളിരണിയിച്ചു കൊണ്ട് “ശ്യാമ സുന്ദര കേര കേദാര ഭൂമി” കേട്ടു  തുടങ്ങി… ഒപ്പം കുട്ടികള്‍ ഡാന്‍സും തുടങ്ങി… ഏതായാലും ഒരുവിധം ഭംഗിയായി അവളും കൂടെയുള്ളവരും ഡാന്‍സ് ചെയ്തു.. അവളുടെ ഡാന്‍സ് തീരാറായപ്പോള്‍ വന്ദേമാതരം സ്റ്റാര്‍ട്ട്‌ ചെയ്തു.. മറ്റൊരു സെറ്റ് പിള്ളേര്‍ സ്റ്റേജിലേക്ക് വന്നു… എന്റെ മകളടക്കം ബാക്കിയുള്ളവര്‍  സ്റ്റേജോഴിഞ്ഞു.. വന്ദേമാതരം ടീമും ആടി തിമര്‍ത്തു…… ഏതായാലും കുട്ടികളുടെ പ്രായവും അവരുടെ കഴിവുകളും വച്ച് അവര്‍ ഭംഗിയായി ഡാന്‍സ് ചെയ്തു…. ഏകദേശം 350 ഓളം കുട്ടികളെ ഇങ്ങനത്തെ 5 പ്രോഗ്രാമ്മുകളില്‍ സ്റ്റേജില്‍ കയറ്റി ടീച്ചേര്‍സ് അവരുടെ ദൌത്യം പൂര്‍ത്തീകരിച്ചു… പരെന്റ്സും ടീച്ചേര്‍സും ഹാപ്പി…

ഡാന്‍സ് കഴിഞ്ഞ കുട്ടികളെ ടീച്ചേര്‍സ് ഒരു ക്ലാസ് റൂമിലേക്ക്‌ മാറ്റും.. അവിടെ ചെന്ന് പേരന്റ്സ്‌ കുട്ടിയെ കളക്റ്റ് ചെയ്യണം… അതാണ്‌ ചട്ടം.. ഇടയ്ക്കിടെ അവര്‍ അത് മൈക്കിലൂടെ അന്നൌന്‍സ് ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അവസാനം അന്നൌണ്‍സ്മെന്റ് വന്നു..

പേരന്റ്സ്‌,  പ്ലീസ് കളക്റ്റ് പാര്‍ട്ടിസിപ്പെന്റ്സ് ഓഫ് വെല്‍ക്കം ഡാന്‍സ് ഫ്രം റൂം നമ്പര്‍ 102

അങ്ങിനെ ഞാന്‍ മകളെ വിളിക്കാനായി  റൂം നമ്പര്‍ 102 ലേക്ക്  ചെന്നു… അപ്പോള്‍ റൂമിന്റെ മുമ്പില്‍ അതാ നില്‍ക്കുന്നു എല്‍ കെ ജി ഹെഡ്.. എന്നെ കണ്ടതും അവര്‍ ആധികാരികമായി ഒരു ചിരിചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു..

മിസ്റ്റര്‍ ബൈജു , താങ്കള്‍ക്കു ഇപ്പോള്‍ ഞങ്ങളുടെ കഷ്ടപ്പാട്  ബോദ്ധ്യമായല്ലോ? കുട്ടികളുടെ ബുദ്ധിമുട്ടിന് ഭലം ഉണ്ടായോ? ഡാന്‍സ് എങ്ങിനെ ഉണ്ടായിരുന്നു?

എല്ലാം കിടിലമായിരുന്നു ടീച്ചര്‍ .. നിങ്ങളുടെ കഷ്ടപ്പാട് തീര്‍ച്ചയായും ഭലം കണ്ടു.. അഭിനന്ദനങ്ങള്‍ ….. 

മകളെയും കൂട്ടി തിരിച്ചു നടന്നപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ ഒരു കുറ്റബോധം…. ടീച്ചേര്‍സിന്റെ ആത്മാര്‍ഥതയെ ഞാന്‍ സംശയിച്ചല്ലോ …..

ഏതായാലും പാസ്റ്റ് ഈസ്‌ പാസ്റ്റ് … അതിനെ പറ്റി ചിന്തിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല… ഇത്രയും കുട്ടികളെ സ്റ്റേജില്‍ കയറ്റാന്‍ പ്രയത്നിച്ച എല്ലാ ടീച്ചേര്‍സിനും അഭിനന്ദനത്തിന്റെ ഒരായിരം പൂച്ചെണ്ടുകള്‍ അര്‍പ്പിച്ചു കൊണ്ട് നിര്‍ത്തുന്നു.. വീണ്ടും ഓര്‍ത്തിരിക്കാന്‍ പറ്റുന്ന ഇതുപോലത്തെ അവസരങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുവാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിയട്ടെ……